نگارنده: مهنوش بختیاری

زندان قرچک ورامین زندانی جهت نگهداری زنان با جرائم عمومی است. این زندان در بیابانی در حوالی شرق تهران واقع شده که بیش از ۱۲۰۰ زندانی زن در آنجا نگهداری میشوند.

این زندان و یا به عبارتی میشود گفت این تبعیدگاه به مکانی نا امن برای زنان زندانی سیاسی تبدیل شده است. زندان قرچک ورامین شامل ۷ سوله است با تخت هایی به ظرفیت چندین نفر. این در حالی است که درهر یک از این سلول ها بیش از ۲۰۰ زندانی نگهداری میشود. عدم تهویه هوا، وضعیت اسفبار بهداشتی، بوی بد فاضلاب از جمله مواردی است که ادامه زندگی را برای زنان محبوس در این زندان به تنگنا آورده است.در این زندان دو سرویس بهداشتی برای بیش از۲۰۰ نفر و دو اتاقک حمام برای همین تعداد از زندانیان درنظر گرفته شده است. محدودیت های به وجود آمده به خاطر سرویس های بهداشتی عملا باعث شده است که بسیاری از زندانیان از محیط سوله و ما بین تختها به عنوان سرویس بهداشتی استفاده کنند.

“خسته شدم” این جمله را زندانیان خوب می فهمند و درک میکنند. زنان محبوس در این زندان معتقدند که زندان قرچک ته دنیاست، جایی که صدایمان را کسی نمیشنود. مسئولان زندان بی توجه به وضعیت اسفبار زندانیان فقط نظاره گر مشکلات زندانیان هستند. زنان در این زندان با مشکلات زیادی روبه رو هستند که تحمل این مشکلات گاهی از عهده تعدادی از آنان برنمی آید و دست به خودکشی میزنند. خودکشی به وسیله تیغ، کوبیدن سر به دیوار، حلق آویز کردن با چادر و پرتاب خویش از پنجره های رو به حیاط زندان.

جو ناامن داخل سلول های زندان نیز از دیگر مشکلات زنان و دختران محبوس در این زندان است. تعدادی از زنان قدیمی و خطرناک زندان با تهدید و اعمال زور نسبت به زندانیان تازه وارد و یا زنان ضعیف تر اعمال قدرت میکنند وحتی در مواردی دیده شده که جلوی چشم سایرین و حتی خود زندانبانان زن، تعدادی از این زندانیان تازه وارد مورد تعرض جنسی با وسایل سخت مثل شیشه نوشابه قرار میگیرند. صدای زجه و التماس آنها در پشت دیوارهای زندان به جایی نمیرسد و سایرین بی تفاوت از این موارد فقط گذر عمر میکنند.

زندگی در این زندان به هیچ عنوان جریان ندارد و فقط تحمل و گذر وقت راه چاره زندانیان است. در جامعه ضد زن ایران که نابرابری های حقوقی و فرهنگی موج میزند، زنان حتی در شرایطی از زمان که خواسته و یا ناخواسته گرفتار سیستم قضایی و یا محکوم به حبس میشنوند نیز از کوچکترین حقوق انسانی و شهروندی برخوردار نیستند. بی عدالتی و ظلم در سرتاسر سیستم قضایی کشور رخنه کرده و زنان در این سیستم، بیشترین و جدی ترین آسیب ها رو متحمل میشوند که بدترین آن،خشونت جنسی و تجاوز است. بیاییم صدای فریاد و زجه های این زنان زندانی باشیم که به بی رحم ترین شکل ممکن مورد خشونت قرار میگیرند و صدای ناله های آنان در پشت دیوارهای قطور زندان ها خفه میشود.